Bu basit bir alıştırmadır: Önce bir kişi “Başka kim…?” diye bir soru sorarak başlar. Sorunun sonuna, kendileri hakkında doğru bir şey eklerler. Örneğin, “Başka kim yaklaşan eylemimiz hakkında biraz tedirginlik hissediyor?” ya da “Başka kimin çocuğu ya da torunu var?” veya “Başka kim iklim değişikliğiyle mücadele etmeye her zamankinden daha fazla adanmış hissediyor?”
Eğer dile getirilen ifade başkaları için de doğruysa, (ellerini kaldırarak, ayağa kalkarak, bir el işareti yaparak, bir ses çıkararak, vs…. grubun enerjisini en çok artıracağını, herkesin katılımına fırsat vereceğini düşündüğünüz seçeneği seçin) yanıt verirler. Bunun ardından sıradaki kişi bir “Başka kim?” sorusu sorar, bu sayede katılımcılar sürekli birbirleri hakkında yeni bilgiler öğrenmeye ve bağlantılar kurmaya devam ederler. Her bir soruya odada kimlerin yanıt verdiğinin görülmesi için gruba nefes alacak az bir zaman tanıyın.
Eğer belirli bir hava yakalamaya çalışıyorsanız, istediğiniz türden ifadeleri rehberlik etmesi açısından başlangıçta bazı örnekler vermek yararlı olabilir. Örneğin insanların eğitimle ilgili hislerini ifade etmelerini istiyorsanız, “Başka kim burada olmaktan heyecan duyuyor?”, “Başka kim buraya gelmek için bıraktıkları ailesini veya arkadaşlarını özlüyor?”, “Başka kim yeni insanlarla tanışmak için hevesle bekliyor?” vs. gibi örnekler verebilirsiniz.
Bir eğitmen olarak bu fırsatı, grup hakkında daha fazla bilgi edinmek, eğitimin başında akıllarında veya kalplerinde neler olduğunu öğrenmek için de kullanabilirsiniz.
Bu aracın, bir kampanya bağlamında, mahallesini korumaya çalışan ama henüz birbirlerini tanımayan sekiz kişilik bir grupça kullanılmasına dair bir örnek:
İnsanların teker teker kendilerini tanıtması fikrinden vazgeçmiştim. Grup çok büyüktü. Bu türden uzun bir tur ölümcül olurdu. Yine de, insanların odada kimler olduğunu bilme ihtiyacını karşılamak istiyordum. Her grup bu düşünceyle başlar; bu konuyu, odadaki güvende olma hissini artıran bir şekilde ele almak istiyordum.
Etkinliğe hızla daldım. “Eğer bir sabah insanı değilseniz ayağa kalkın”. Ayağa kalktım ve benzer olan kişileri de ayağa kalkmaya teşvik ettim: Bir çoğunun elinde kahve fincanı vardı. “Pekala, şimdi yerlerimize oturacağız ve başka biri bir soru soracak, sorarken de kendisi hakkında doğru bir şey söyleyecek.”
İnsanlar temkinli bir şekilde etkinliğe girdiler: “Eğer bir sabah insanıysanız ayağa kalkın”. Grubun diğer yarısı ayağa kalktı. “Eğer dışarıda güneşin altında olmak istiyorsanız ayağa kalkın”. İlk hafif gülüşlerle birlikte grubun çoğu ayağa kalktı, ben de dahil.
Grubun kısa süre içerisinde ortak konuya dönmesi beni şaşırtmadı. “Eğer evinizde yirmi yıldan fazla yaşadıysanız ayağa kalkın”. Odanın dörtte birinden fazlası ayağa kalktı. Sonra yaşlı bir kadın ayağa kalktı: “Eğer aileniz evinizde iki nesilden fazla yaşadıysa ayağa kalkın”. Yaklaşık 10 kişi ayağa kalktı. Bunun ardından orta yaşlı bir adam ayağa kalktı: “Eğer tüm kış tatili mevsimi boyunca bu konu ödünüzü kopardıysa ayağa kalkın”. Derin nefes verişlerle çoğu insan ayağa kalktı. Bundan sonraki birkaç dakika boyunca, insanlar, korku, yenilgi, umutsuzluk, tedirginlik, heyecan ve öfke gibi bir dizi duygusal hâl karşısında, kelimenin gerçek anlamıyla birbirleriyle dayanışma içerisinde durdular.
Herkes yerine otururken, bir kişi şaka yaptı: “Demek yalnız değilim!”. Grup gülerken, gerin omuzların rahatladığını gördüm. Biraz güvenlik oluşturmaya başlamıştık; grup içerisinde biraz uyum sağlamıştık; insanlar küçük zedelenme riskleri alıp, yalnız olmadıklarını görebiliyordu. Ancak üzerinde çalışmamız gereken zorluk içerik için daha fazla grup güvenliği oluşturmamız gerekiyordu.
(BİR GRUPTA GÜVENDE OLMA HİSSİ NASIL İNŞA EDİLİR)
Daniel Hunter’ın Strategy and Soul çalışmasından alıntı (www.StrategyAndSoul.org)